هر گاه خواستی از زندگی شکایت کنی یاد اونهایی بیفت که دستشون از دنیا کوتاهه .
هر گاه خواستی با پدر یا مادرت دعوا کنی یاد انهایی بیفت که آرزوشون در آغوش پدر و مادر خوابیدنه.
 هر گاه خواستی از درس و مدرسه شکایت کنی یاد کسایی بیفت که بی سوادن.
هر گاه خواستی از کوچکی خونه شکایت کنی یاد کسایی بیفت که شبا تو پارک می خوابن.
 هر گاه خواستی از دموده شدن لباسات حرف بزنی یاد کسایی بیفت که لباسای دیگران رو می پوشن.
هرگاه خواستی از همسایه ها شکایت کنی یاد کسایی بیفت که تو بیابون زندگی می کنن.
هر گاه خواستی از حجاب شکایت کنی یاد کسایی بیفت که تو اون دنیا دارن عذاب می بینن و از خدا طلب بخشش می کنن.
هر گاه خواستی از دوستات شکایت کنی یاد کسایی بیفت که دوست ندارن.
هر گاه خواستی از چیزی شکایت کنی یاد کسایی بیفت که از داشتن اون نعمت محرومند و از خدای مهربون بابت داشتن این نعمت بزرگ الهی تشکر کن و بلند داد بزن *الهی شکر*.

خدایـــــا شکــــر

روزی مردی خواب عجیبی دید

دید که پیش فرشته هاست و به کارهای آنها نگاه می کند.
هنگام ورود، دسته بزرگی از فرشتگان را دید که سخت مشغول کارند
و تند تند نامه هایی را که توسط پیک ها از زمین می رسند
باز می کنند و آنها را داخل جعبه می گذارند. مرد از فرشته ای پرسید:
شما چکار می کنید؟ فرشته در حالی که داشت نامه ای را باز می کرد
گفت: اینجا بخش دریافت است و ما دعاها و تقاضاهای مردم از خداوند را تحویل می گیریم.
مرد کمی جلوتر رفت.
باز تعدادی از فرشتگـــان را دید که کاغذهـایی را داخل پاکت می گذارند و آن ها را توسط پیک هایی به زمین می فرستند.
مرد پرسید:
شماها چکار می کنید؟ یکی از فرشتگان با عجله گفت:
اینجا بخش ارسال است، ما الطاف و رحمت های خداوند را برای بندگان به زمین می فرستیم.
مرد کمی جلوتر رفت و یک فرشته را دید که بیکار نشسته است.
با تعجب از فرشته پرسید: شما چرا بیکارید؟
فرشته جواب داد: اینجا بخش تصدیق جواب است.
مردمی که دعاهایشان مستجاب شده
باید جواب بفرستند ولی فقط عده بسیار کمی جواب می دهند.
مرد از فرشته پرسید: مردم چگونه می توانند جواب بفرستند؟
فرشته پاسخ داد: بسیار ساده، فقط کافیست بگویند:

خدایـــــا شکــــر ... !!!

بچه که بودیم....

کوچیک که بودیم چه دل های بزرگی داشتیم حالا که بزرگیم چه دلتنگیم

کاش دلهامون به بزرگی بچگی بود 

کاش همان کودکی بودیم که حرفهایش را می شد از نگاهش خواند 

کاش برای حرف زدن نیازی به صحبت کردن نداشتیم 

کاش برای حرف زدن فقط نگاه کافی بود

کاش قلبها در چهره بود 

اما اکنون…

اگر فریاد هم بزنیم کسی نمی فهمه و دل خوش کردیم که ساکتیم 

سکوت پر، بهتر از فریاد تو خالیست  

سکوتی را که یک نفر بفهمه بهتر از هزار فریادی است که هیچ کی نفهمه

سکوتی که سرشار از ناگفته ها ست

 دنیا رو   ببین...

بچه که بودیم از آسمون باران می آمد بزرگ شدیم از چشما مون می آد!!

بچه که بودیم همه چشمای خیسمون رو می دیدن ، بزرگ که شدیم هیچکی نمی بینه

بچه که بودیم تو جمع گریه می کردیم ، بزرگ که شدیم تو خلوت

بچه که بودیم راحت دلمون نمی شکست ، بزرگ که شدیم خیلی آسون دلمون می شکنه

بچه که بودیم اگه دلمون می شکست با یه آبنبات دلمونو بدست می آوردن

بزرگ که شدیم وقتی دلمون رو شکستن با هیچ چیز دیگه نمیشه درستش کرد،

فقط جای شکستگیش روی دل میمونه و با هیچ آبنباتی درست نمیشه

بچه که بودیم همه رو 10 تا دوست داشتیم 

بزرگ که شدیم   بعضی ها رو هیچی بعضی ها رو کم و بعضی ها رو بی نهایت دوست داریم

بچه که بودیم قضاوت نمی کردیم و همه یکسان بودن

بزرگ که شدیم قضاوتهای درست و غلط باعث شد که اندازه دوست داشتنمون تغییر کنه

کاش هنوزم همه رو به اندازه همون بچگی 10 تا دوست داشتیم

بچه که بودیم اگه با کسی دعوا میکردیم 1 ساعت بعدش از یادمون میرفت  

بزرگ که شدیم   گاهی دعواهامون سالها تو یادمون میمونه و آشتی هم نمی کنیم  

بچه که بودیم گاهی   با یه تیکه نخ سرگرم می شدیم

بزرگ که شدیم حتی 100 تا کلاف نخم سرگرممون نمیکنه

بچه که بودیم   بزرگترین آرزومون داشتن کوچکترین چیز بود 

بزرگ که شدیم   کوچکترین آرزومون داشتن بزرگترین چیزه  

بچه که   بودیم آرزمون بزرگ شدن بود بزرگ که شدیم حسرت برگشتن به بچگی رو داریم  

بچه که بودیم تو بازیهامون همش ادای بزرگ ترها رو در می آوردیم

بزرگ که شدیم همش تو خیالمون بر می گردیم به بچگی

بچه که بودیم دل درد ها را به هزار ناله می گفتیم همه می فهمیدند

بزرگ که شدیم درد دل را به صد زبان به کسی می گیم   ...هیچ کی نمی فهمه 

بچه که بودیم دوستیامون تا نداشت  

بزرگ که شدیم   همه دوستیامون تا داره

بچه که بودیم بچه بودیم

بزرگ که شدیم... بزرگ نشدیم که هیچ ، دیگه همون بچه هم نیستیم 

پس می بینیم که چه دنیایی دارن بچه ها و چه دنیایی دارن بزرگ ترها   

ای کاش هیچ وقت بزرگ نمی شدیم و همیشه همون بچه باقی می موندیم.... 

ماه رمضان نهمین ماه از ماههای قمری و بهترین ماه سال است. واژه رمضان از ریشه «رمض» و به معنای شدت تابش خورشید بر سنگریزه است.

می‌گویند چون به هنگام نامگذاری ماه های عربی، این ماه در فصل گرمای تابستان قرار داشت، ماه «رمضان» نامیده شد، ولی از سوی دیگر، «رمضان» از اسماء الهی است.

به برخی از حوادث و رویدادهای مهم این ماه اشاره می‌شود:

وفات حضرت خدیجه در دهم رمضان سال دهم بعثت.

ولادت امام حسن مجتبی علیه السلام نیمه رمضان سال دوم هجرت

جنگ بدر در سال دوم هجرت.

فتح مکه در سال هشتم هجرت

رویدادها

• در روز نوزدهم این ماه، علی امام اول شیعیان و خلیفه چهارم اهل سنت به دست ابن ملجم در مسجد کوفه با ضربه شمشیر مصدوم می‌شود.
• در روز 21 این ماه حضرت علی شهید شد.
• پانزدهم این ماه روز تولد حسن مجتبی، امام دوم شیعیان است.
• مرگ خدیجه، همسر اول محمد پیامبر اسلام.
• غزوه بدر در سال دوم هجرت.
• فتح مکه در سال هشتم هجرت.
• نزول قرآن در شب قدر (19 یا 21 یا 23 ماه رمضان)
• در پایان این ماه (اولین روز شوال) مسلمانان مراسم عید فطر را برگزار می‌نمایند و این روز را به شک رانه توفیق روزه داری در این ماه جشن می‌گیرند همچنین هر کدام سه کیلو گرم گندم یا غذای غالب را صدقه می‌دهند که به ان فطریه اطلاق می‌شود.

شب های قدر

«شب قدر» واژه‌ای قرآنی است. این شب در قرآن، در سوره قدر، با صفت «مبارکه» یاد شده و بهتر از هزار ماه دانسته شده است. « انا انزلنه فی لیله مبارکه، لیله القدر خیر من الف شهر » (ما قرآن را در شب مبارک فرو فرستادیم. شب قدر از هزار ماه برتر است.) در شب قدر، همه امورات عالم اندازه‌گیری می‌شود و به تصویب حجت خدا در هر زمان می‌رسد. دقیقاً معلوم نیست شب قدر کدام شب است؛ گروهی آن را در طول سال محتمل می‌دانند و گروهی در ماه رمضان، گروهی یکی از 12 شب آخر این ماه و گروهی یکی از شب‌های بیست و یکم، بیست و سوم و نوزدهم ماه رمضان را شب قدر می‌دانند. شیعیان نیز عموماً شب بیست و سوم را شب قدر می‌دانند. این شب دارای اعمال فراوانی است که در کتب دعایی مذکور است. خوابیدن در شب قدر مذموم و شب‌زنده‌داری در آن مستحب است. بنا بر روایات، روز قدر هم به اندازه شب قدر ارجمند است. دعا و استغفار در شب قدر، وظیفه دانسته شده است و رسول خدا صلّی الله علیه و آله و سلّم بر دعا در آن و طلب عافیت از خداوند تأکید فرموده است.

1) رسول خدا(ص) فرمود:«زنان در خانه به جایی که بر کوچه و بازار اشراف داشته باشند نروند، چرا که نگاه مردان به آنها خیره می‌شود. به آنان سوره نور را بیاموزید چون در این سوره از تحریم و عقوبت زنا و نیز از اجتناب نگاه به نامحرم سخن به میان آمده است.»

2) امام علی(ع) در وصیت خود به امام حسن(ع) فرمود:«با پوشش و حجابی که برای همسرانت قرار می‌دهی، چشم آنان را از هوس و حرام بازمی‌داری، چرا که حجاب برای آنها ثبات بیشتری به ارمغان می آورد. از خروج بی‌حساب و بی‌رویه زنان جلوگیری کن، زیرا مفاسدی دارد؛ و اگر می‌توانی، کاری کن که همسرانت غیر از تو را نشناسند و با مردان رفت و آمد نداشته باشند...»

3) ام سلمه می گوید:
روزی من و میمونه خدمت رسول خدا بودیم که ابن مکتوم نابینا آمد. پیامبر به ما دو نفر فرمود چادر به سر کنیم و خود را بپوشانیم. ما گفتیم:«یا رسول الله، ابن مکتوم که نابیناست و ما را نمی‌بیند.»
پیامبر فرمود:«آیا شما هم کورید و او را نمی بینید؟!»

4) امام رضا(ع) در نامه‌ای به یکی از یاران خود نوشت:«نگاه به موی زنان حرام است، چون موجب تحریک و فساد است.»

سلام.امروز نتایج آزمون استعداد های درخشان رو اعلام کردند.من هم جزو پذیرفته شدگان بودم.

وقتی ایران را با کشورهای غربی هم مقایسه می‌کنیم، می‌بینیم در آنجا اگر زنی حجاب ندارد، دست کم با لباس و سر و وضع ساده در خیابان حضور پیدا می‌کند. وقتی به دانشگاه‌های خارج نگاه می‌کنیم، کاملاً مشخص است که اینجا یک محیط علمی است، اما متأسفانه در بعضی از دانشگاه‌های ما چنان این مسائل آزاد گذاشته شده‌اند که به تنها چیزی که شبیه نیست، یک مرکز علمی برای تحصیل جوانان است. در زمینه حجاب و عفاف، منحصر کردن این مسئله به زنان اشتباه بزرگی است که مرتکب می شویم و زیاد بیان کردن این موضوع هم موجب شده که شاید زنان ما فکر کنند حجاب و عفاف فقط متوجه زنان است، درحالی که این یک دستور کلی است و حتی پوشش آقایان هم مثل پوشش خانم‌ها، یک مسئله‌ی تعریف شده است. اصولاً محیط باید یک محیط اسلامی باشد. مثلاً بحث تفکیک جنسیتی در دانشگاه‌ها هم همین‌طور است. مسئله این نیست که بین زن و مرد دیوار بکشیم، مسئله این است که یک فضای اسلامی به وجود بیاید و از اختلاط بی‌جا بین پسر و دختر جلوگیری شود و محیط، محیط مناسبی باشد برای تحصیل علم  و اخلاق؛ همین !

*******

شاید یکی از به یاد ماندنی ترین سخنان رهبر معظم انقلاب در دیدار بانوان پرستار فرمایشات ایشان در خصوص چادر و حجاب برتر باشد. رهبر فرزانه انقلاب در این باره می فرمایند: " مردم ما چادر را انتخاب کرده‏اند. البته ما هیچ وقت نگفتیم که «حتماً چادر باشد، و غیرچادر نباشد.» گفتیم که «چادر بهتر از حجاب‌هاى دیگر است.» ولى زنان ما مى‏خواهند حجاب خودشان را حفظ کنند. چادر را هم دوست دارند. چادر، لباس ملى ماست. چادر، پیش از آن‏که یک حجاب اسلامى باشد، یک حجاب ایرانى است. مال مردم ما و لباس ملى ماست